Afscheid van het ROM

Vijf jaar lang ben ik met groot genoegen onafhankelijk voorzitter geweest van het Reizigersoverleg Midden-Holland (ROM). Er heerste een goede sfeer, de leden waren uiterst deskundig en brachten adviezen uit van hoge kwaliteit. De vervoersbedrijven en de overheden waardeerden die adviezen en gaven er doorgaans goed beargumenteerde reacties op.

Onlangs heb ik in het Tijdschrift voor de Volkshuisvesting deze positieve ervaringen vergeleken met de huurdersparticipatie. Waarom lukt het in het openbaar vervoer wél om te komen tot constructief overleg en waarom slaat menige huurdersorganisatie nog geen deuk in een pakje boter? De titel van het artikel geeft meteen mijn conclusie aan: haal de verantwoordelijkheid weg bij corporaties en Hevel huurdersparticipatie over naar gemeenten.

Midden-Holland zet alvast een eerste stap in de goede richting: huurdersorganisaties worden uitgenodigd om vanaf nu mee te denken over de totstandkoming van een regionale woonvisie.

Als je iets langer meedraait in het openbaar vervoer dan constateer je op enig moment een scheiding der geesten tussen de vraaggerichten die de problematiek goed doorgronden en praten over ketenmobiliteit - Hoe reis je zo snel en betrouwbaar mogelijk van deur tot deur? - en de aanbodgerichten; zij die het hebben over voor- en natransport.

Het grootste slachtoffer van aanbodgericht denken is de fiets. Dat merk je bijvoorbeeld aan de reisadviezen van OV9292: die vertonen een blinde vlek voor fietsgebruik en adviseren om de bus te nemen zelfs als je daarmee soms drie keer zo lang onderweg bent als op een huurfiets (van station Dordrecht naar het centrum van Papendrecht). Maar je merkt de ondergeschoven positie ook aan bijvoorbeeld de afwezigheid van OV-fietskluizen in de Krimpenerwaard. Begrijpelijk als je je realiseert dat NS eigenaar is van OV-fiets. Toch een gemiste kans.