Asbeste kerst in Kort Haarlem

Ik las dat mijn huisbaas volgens de nieuwe normen voor corporatiedirecteuren de komende jaren de helft van zijn salaris zou moeten inleveren maar dat hij eerst nog even afwacht wat zijn brancheorganisatie daarvan vindt.

Ik las dat een kunstenaar een documentaire maakt over mijn buurt. Als ik het goed heb begrepen, wordt het een realistische film waarin de mensen centraal staan die de meeste invloed hebben op het typische karakter van mijn buurt: de nazaten van voormalige trekarbeiders.

Woonpartners steunt dit kunstenaarsproject en hoopt en passant te achterhalen hoe je de verhuurbaarheid van de F.W. Reitzstraat en omgeving kunt verhogen. Dat laatste kan ik zo ook wel vertellen: gewoon de leeftstijl positief waarderen en faciliteren door middel van woningtoewijzing. Als we geen moeite hebben met exclusieve jongeren- of ouderenhuisvesting of met een Molukkenwijk in Moordrecht waarom dan wel met een buurt voor sedentaire woonwagenbewoners? (Ik verzin het niet zelf, dit is de officiële benaming.)

Dan was er zoals elk jaar weer geweldig mooi vuurwerk. Wat dat betreft woon ik hier eersterangs. Er was voor het eerst geen vreugdevuur meer maar - alhoewel de politie flink wat illegaal vuurwerk in beslag heeft genomen - ik heb knallen gehoord, die harder dreunden dan ooit.

Meest verontrustend was echter de asbestaffaire. Al een paar dagen lagen er een paar platen in de poort opzij van mijn woning. Ik heb deze verplaatst naar de wekelijkse verzameling illegaal gestort grof vuil voor mijn huis maar tot mijn schrik werd alles opgehaald door Cyclus behalve het asbest. Omdat het geschiedde net voor de jaarwisseling wanneer de buurt flink experimenteert met vuurwerk, ben ik fluks wat officiële instanties gaan bellen. Intussen hoorde mijn man buurjongetjes dansen op de platen om ze verder in stukken te breken. Hij riep dat ze daar onmiddellijk mee op moesten houden en legde uit, dat het levensgevaarlijk was. "Krijgen wij nou kanker meneer?" "Dat kan." was het antwoord waarmee ze het moesten doen waarna ze verongelijkt bleven toekijken terwijl mijn man de brokstukken naar onze tuin verhuisde.

Een officieel asbestverwijderingsbedrijf zou ingeschakeld worden. We wachten nog steeds op hun telefoontje. We wilden onderhand zo snel mogelijk van het asbest af en hebben het direct na de jaarwisseling zelf in vuilniszakken gestopt en weggebracht naar de Goudkade. Daarvandaan gaat het naar de Maasvlakte waar het diep onder de grond wordt gestopt.

Voor een volgende keer kregen we speciale asbestvuilniszakken mee. Het is niet de vraag of die volgende keer komt maar wanneer. Overal om ons heen zien we schuurtjes met asbest daken, waar slordig mee omgegaan wordt. Hier is er een stuk van afgebroken en daar heeft een buurman er een gat in gemaakt voor de afvoer van hemelwater.

Voor 2013 wens ik dus dat mijn huisbaas zich minder bekommert om de hoogte van zijn salaris en meer om de gezondheid van zijn huurders. En als de wethouders volkshuisvesting en volksgezondheid hem daartoe willen aansporen: bij voorbaat mijn dank.