De Tweede Kamer in

De Tweede Kamer in

In 2012 heb ik samen met drie andere actieve huurders uit verschillende delen van het land de Werkgroep Huurders van de PvdA opgericht. Ik belde naar het partijbureau om in gang te zetten dat we officieel erkend zouden worden. ‘Dat gaat zomaar niet,’ was de reactie van de medewerker aan de telefoon. Waarop ik reageerde dat we dan maar een dissidente werkgroep moesten worden. Gelukkig liep het anders omdat partijvoorzitter Hans Spekman er lucht van kreeg en vervolgens in een recordtijd zorgde voor onze erkenning. Dat past bij hem en siert hem.

In de begintijd trof me vooral hoe menige corporatiedirecteur en wethouder volkshuisvesting sprak over woningnood alsof het een natuurverschijnsel is. Een zo eerlijk mogelijke verdeling van de spaarzame woningen leken zij te beschouwen als het hoogst haalbare. Ik hield hen dan artikel 22 lid 2 van de Grondwet voor: “Bevordering van voldoende woongelegenheid is voorwerp van zorg der overheid.” Woningnood is een bouwopdracht.

Wat me ook opviel was het gebrek aan kennis bij partijgenoten, die niet huren of niet in de huursector werken. Dus heb ik me de afgelopen jaren door afdelingen her en der in het land laten uitnodigen om te vertellen wat huurders willen en vooral ook wat ze niet willen.

Want laten we wel wezen: bij de onderhandelingen over het regeerakkoord trok de VVD de kaart van de volkshuisvesting en vervolgens heeft Minister Blok onnoemelijk veel schade aan mogen richten. De wettelijk huurprijsbescherming en huuropzegginsgbescherming zijn allebei aangetast tot op het bot. De huurprijzen stegen explosief en rijzen inmiddels de pan uit. Er is een verregaande flexibilisering van het huren in gang gezet. Veel jongeren zijn onzeker over baan én woning. En de nieuwbouw van huurwoningen loopt ver achter op de vraag.

Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, had de PvdA fractie met Jacques Monasch een woordvoerder volkshuisvesting die er graag een neoliberaal schepje bovenop deed, bijvoorbeeld met zijn voorstel om de huurprijsbescherming volledig af te schaffen voor nieuwbouwwoningen in voormalige kantoren. Wat waren wij opgelucht toen hij vervangen werd door Albert de Vries! Zoals ik vaak vertel: de eerste keer dat ik Albert een mailtje stuurde, kreeg ik binnen een dag een reactie. Dat was nog eens een verrassing. Monasch deed nooit iets met onze inbreng.

Intussen groeide de reputatie van onze werkgroep en spraken steeds meer partijgenoten hun steun uit voor onze standpunten. De oogst is navenant. Het verkiezingsprogramma voor de Tweede Kamerverkiezingen van 15 maart 2017 stelt de juiste prioriteiten. Voldoende betaalbare woningen, duurzaam en van goede kwaliteit. Woonzekerheid voor iedereen. Alleen over de manier waarop dat bereikt moet worden, is het verkiezingsprogramma niet helder genoeg maar dat is een kwestie van nadere uitwerking.

De vorige zin kan leiden tot hoongelach maar ach, welke partij weet het wél. Ik heb de afgelopen jaren veel debatten in de Tweede Kamer en in de Eerste Kamer gevolgd en heb menigmaal met de oren geklapperd om de dingen die daar gezegd werden. Verhoeven van D66 die meent dat als de inkomensafhankelijke huurverhogingen niet goed zijn voor de doorstroming dan toch zeker wel helpen om de verhuurdersheffing op te halen; en omgekeerd. Of Blok die in de Tweede Kamer vraagt om extra mogelijkheden voor tijdelijke huurcontracten omdat daar de eigenaren van leegstaande woningen in Limburg mee geholpen zijn; en vervolgens in de Eerste Kamer grif toegeeft dat het eigenlijk niet nodig is omdat die eigenaren ook al kunnen verhuren op basis van de Leegstandswet.

En een van de allergrootste stupiditeiten: de alomtegenwoordige roep om meer ‘middeldure huurwoningen van zevenhonderd tot duizend euro voor middeninkomens.’ Alsof dat bedragen zijn, die betaalbaar zijn voor middeninkomens. En alsof verhuurders in de vrije sector uit eigen beweging zulke huren zullen vragen als hoger ook mag. Als Tweede Kamerleden deze huren willen regelen dan moeten ze gebruik maken van hun wettelijke mogelijkheden daartoe. Daar zijn ze toch voor?

Ik snap niet de journalisten die zulke kamerleden braaf napraten en zelfs daarmee doorgaan als ik ze heb uitgelegd wat er niet aan klopt. ”Ik schrijf alleen maar op wat ze zeggen,” verdedigde een verslaggever van de Volkskrant zich. Dat deed me besluiten om me kandidaat te stellen voor de Tweede Kamer. Zodat ik zelf ervoor kan zorgen dat de journalist verstandiger zinnen te noteren krijgt.