Gedwongen verhuizingen
Geschreven op 31 mrt. 2010
Toen ik eind jaren negentig in de huurdersbelangenbehartiging rolde, trof ik bij mijn verhuurder, De Samenwerking, een nieuwe directeur, die op het Margrietplein iets opmerkelijk barmhartigs deed. De bewoners daar hadden hem duidelijk gemaakt, dat er weliswaar veel stuk was maar dat ze geen verzoeken tot reparatie meer indienden omdat daar toch nooit op gereageerd werd. De nieuwe directeur stuurde een "rampenteam" van kluslieden, dat huis aan huis langs ging en terstond alles repareerde.
Het was toen al duidelijk, dat het tijdelijke reparaties waren. Het Margrietplein was danig rijp voor de sloop. Het heeft alleen nog vele jaren geduurd, voordat ook de verhuurder er klaar voor was. Intussen was ik eind 2000 overgestapt op het raadslidmaatschap en wat mij opviel, was dat ik vanaf de hierboven beschreven kennismaking met het Margrietplein steeds dezelfde namen van vaste huurders bleef tegenkomen. Als je hier sloopt, dan betreft dat echt niet alleen baksteen maar ook sociale samenhang.
Er zijn mensen, die (hadden) willen terugkeren naar de nieuwbouw op het Margrietplein. Dat is een goede zaak. Het betekent herstel van sociaal weefsel. De mensen met een wens om terug te verhuizen, konden lange tijd veronderstellen, dat dat mogelijk zou zijn op basis van de afspraken die hierover gemaakt zijn tussen de gemeente, de twee grote woningbouwcorporaties en hun huurdersverenigingen. Nu puntje bij paaltje komt, blijken die afspraken weinig om het lijf te hebben. Voor de meeste mensen zijn de nieuw te bouwen huizen onbetaalbaar en ook wie wel rijk genoeg is, krijgt nul op het rekest.
Straks gaan we in grotere aantallen slopen in Gouda Oost. Het is, met deze ervaring in het achterhoofd, de vraag of we dan nog kunnen rekenen op de medewerking van huurders, die daar willen terugkeren. Ook om andere redenen mogen huurders, die vanwege sloop moeten verhuizen, zich achter de oren krabben.
Ten eerste vindt de gemeente Gouda dat een huurder, die vanwege sloop moet verhuizen, daardoor geen wooncarrière mag maken. Je nieuwe woning mag dus niet beter zijn. In de praktijk is de kans daarom groot, dat je volgende woning kleiner is, of duurder, of allebei.
Ten tweede heeft de meerderheid van de Goudse raad (met uitzondering van de Partij van de Arbeid en de ChristenUnie) op het eind van de vorige raadsperiode besloten om overbewoning - meer mensen in een woning dan past voor die woning en de woonomgeving - alleen nog tegen te gaan voor huishoudens van zes personen of meer. Een gezin, dat van het Margrietplein moet verhuizen en bestaat uit vader, moeder en drie kinderen (vijf personen, net niet genoeg) krijgt daarom nu een woning met een huiskamer en twee slaapkamers ter vervanging aangeboden. Dat mag voortaan en is indachtig het taboe op wooncarrière.
Sloop is soms hard nodig. Het lijkt me beter om huurders van slooppanden tot medewerking te verleiden dan ze te dwingen. Het bovenstaande biedt voldoende aanknopingspunten voor een tijdige heroverweging.