Het volle pond

Breivik doodde jonge sociaal-democraten. Soms vind ik het oneerlijk als linkse politici overal de schuld van krijgen: alsof de fabrieksdirecteuren, die in eerste instantie de "gastarbeiders" hierheen haalden, links waren! Op andere momenten aanvaard ik het verwijt van linksigheid juist als geuzentitel. Bijvoorbeeld als ons, sociaal-democraten, voor de voeten wordt geworpen, dat wij ons toegankelijk en welwillend opstellen tegenover "de anderen". Vanaf het allereerst begin heeft de sociaal-democratie iedere mens een waardig plekje onder de zon gegund en vanaf het allereerste begin hebben sommige mensen zich daaraan gestoord. Liever verduren wij zulke weerstand dan dat we ons uitleveren aan het recht van de sterkste.

In Nederland mondde de discussie over het Noorse drama via observaties over de macht van het woord al gauw uit in klaagzangen over de toon. Tenenkrommend. Wat mij betreft staat het iedereen volledig vrij om te kiezen voor welke toonsoort of toonhoogte dan ook. Ik zou zelfs bijna het recht om te beledigen willen gaan verdedigen (en tegelijkertijd oproepen om er verstandig gebruik van te maken). Als ik in mijn raadswerk niet zou willen praten met mensen, die boos van wal steken, dan liep ik veel kennis en inzicht mis.

Dus wanneer Wilders gelijk weer roeptoetert, dat wij in Gouda achterlijk, idioot of knettergek zijn omdat wij randgroepjongeren gaan leren vechten, dan heb ik totaal geen moeite mer zijn woordkeus. Alleen vind ik zijn oordeel wel kortzichtig.

Het toeval wil, dat al mijn kinderen jarenlang judo en jiu-jitsules hebben gehad op de sportschool van Mario den Edel, een van de twee grondleggers van het Nederlandse jiu-jitsu. En als betrokken toeschouwer ben ik onder de indruk geraakt van de positieve en karaktervormende invloed. Niet voor niets worden de vechtsporten edel genoemd: het beste gevecht is het gevecht dat je hebt weten te voorkomen. Maar als je jezelf toch moet verdedigen, doe het dan beheerst. Niet feller dan nodig is en ook niet onwaardig. Niet overbodig natrappen bijvoorbeeld.

Den Edel werkt zonder een cent subsidie en is niet goedkoop. Mijn jongste kind beoefent nu in verenigingsverband een andere sport. De jaarcontributie daarvan is lager dan die van één kwartaal bij Den Edel. Toch ben ik bij Den Edel mensen uit werkelijk alle lagen van de bevolking tegengekomen. En daarmee ook uit alle inkomensklassen.

Het steekt als de ouders van brave jongelui het volle pond zouden moeten betalen en die van deugnieten in hun portemonnee worden ontzien. Net zoals ik het voorheen ook geen goede zaak vond om zwemuren goedkoper aan te bieden aan vrouwen van buitenlandse afkomst.

Ieder clublid dezelfde contributie; onder die voorwaarde heb ik er geen probleem mee.