Ironie

Als politicus word je geacht om standpunten te hebben over wat er gaande is en wat er moet gebeuren. Op hoofdlijnen liggen je standpunten vast in het beginselprogramma van je partij. De concrete uitwerking ervan beweegt mee met de actualiteit. Dat vergt inspanning: veel lezen en veel praten met mensen in en buiten het stadhuis. Nu eens kan ik in een gesprek argumenten uitproberen of aanscherpen. Op andere momenten beluister ik vooral wat Den Haag over onze ambtenaren uitstort of wat er leeft op straat en waar mensen tegenaanlopen.

Andersom ontmoet ik in de stad vaak mensen, die van mij als politicus willen horen hoe ik tegen de zaken aankijk. Ik ben er immers dagelijks mee bezig en ik ken de Haagse achtergronden van veel nieuws. Ik kan daarom duiden en perspectief schetsen: soms zijn mensen zichtbaar opgelucht als hen zo weer vaste grond onder de voeten geboden wordt.

Ooit heb ik de vergissing gemaakt om in mijn uitleg ironie toe te passen. Ik zei precies het tegenovergestelde van wat ik bedoelde en tot mijn schrik had mijn gesprekspartner dat niet door en verkeerde hij in de veronderstelling, dat ik mijn echte standpunt verkondigde. Met veel pijn en moeite heb ik het rechtgezet en voortaan de ironie geschrapt uit mijn repertoire.

De nieuwe partij Gouda Positief heeft zich wat dat betreft in een onmogelijke positie gebracht door zich met deze naam te tooien. Je kunt niet zo kritisch op de raad en het college zijn als Gouda Positief is en tegelijkertijd met droge ogen blijven beweren, dat je kritiek niet negatief bedoeld is. Maar je kunt ook moeilijk politiek bedrijven zonder kritisch te zijn en negatieve ontwikkelingen duidelijk te bestempelen.

Gouda Positief is de ironie in levende lijve: als dat maar goed gaat!