Mijn PVDA

Vijf keer heb ik in Gouda meegedaan aan gemeenteraadsverkiezingen en maar een keer ben ik daar zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Alle vier de andere keren waren er gelegenheidsredeneringen waarvan ik meer dan welke lokale partijgenoot de klos was. Zo ben ik twee keer aangemerkt als heuse wethouderskandidaat om direct na de verkiezingen mee te maken dat het een wassen neus was. Niks geen selectie op basis van brieven en sollicitatiegesprekken. Niks geen serieuze afweging, zoals dat allemaal wél gebeurt bij de PvdA in de stad Den Haag.

Democratie is in de ogen van de Goudse sociaal-democratische partijbonzen blijkbaar een poppenkast voor goedgelovige kiezers. Zelf onttrekken ze zich liever aan reglementen en nette procedures zodra de gelegenheid zich voordoet. Het mag een wonder heten dat ik het achterkamertjesgedoe 13,5 jaar overleefd heb.

Gaandeweg stelden mensen mij ook steeds vaker de vraag hoe ik dat deed en toen Jan Pronk bedankte als lid van de PvdA veranderde dat in de vraag wanneer ik zijn voorbeeld zou volgen. Het meest zwartgallig was Marion Suijker, lijsttrekker van 2010. Toen ik vanuit een zwaar onverkiesbare plek 14 een voorkeursactie voerde, informeerde ze of ik soms van plan was om aan zetelroof te doen. Zoals de waardin is vertrouwt ze haar gasten. Ik ben niet van plan om mijn partijlidmaatschap te beëindigen en daar heb ik in hoofdzaak twee redenen voor.

De eerste is dat ik in Gouda en elders in Nederland ook veel partijgenoten ken, die me nooit streken geleverd hebben en waarmee ik het goed kan vinden. Zeker nu ik sinds een paar jaar voorzitter ben van de landelijke Werkgroep Huurders van de PvdA en in alle provincies en van hoog tot laag partijgenoten heb leren kennen, die net als ik de belangen van huurders goed kunnen verwoorden en die zich ervoor willen inzetten dat deze belangen beter doorklinken in de partijstandpunten dan nu gebeurt.

De tweede reden is van historische aard. De Partij van de Arbeid is van oudsher opgekomen voor mensen die achtergesteld werden en heeft meestal gehandeld vanuit het besef dat de overheid de steun dient te organiseren voor hen die dat nodig hebben. Dat kreeg na de Tweede Wereldoorlog gestalte in de opbouw van de verzorgingsstaat. Geleidelijk aan is deze de afgelopen decennia ontmanteld en ook onder Rutte II gaat de afbraak in hoog tempo door; met royale medewerking van mijn eigen partij.

Het kan mijn goedkeuring niet wegdragen. Maar waarom zou ik mijn lidmaatschap opzeggen en de vloer laten aan degenen die de kruik net zo lang te water willen laten gaan totdat die daadwerkelijk barst? De PvdA is net zo goed van mij als van hen. En mijn Partij van de Arbeid, daar sta ik voor. Misschien koester ik een vervlogen droom. Het kan zijn dat ik nog niet bereid ben om net als Jan Pronk de fakkel weg te doen. We zullen zien.