Over integratie

Zo lang als ik meeloop in de Goudse politiek is integratie een onderwerp van betekenis. Het glas is halfvol of halfleeg; hangt er maar vanaf hoe je ertegenaan kijkt.

Halfleeg. Wat mij betreft, vandaag de dag, vanwege twee hete hangijzers, die nog steeds niet op de juiste manier zijn aangevat. De eerste betreft de positie van de islam in de Nederlandse samenleving. Het gaat niet aan om daar vaag over te zijn met als uitleg, dat de islam geen kerk is met een gezaghebbend opperhoofd zoals de paus. Dat geldt voor de protestanten immers ook niet en toch is het helder dat de protestanten, uitgezonderd die van de SGP, er niet van dromen om in Nederland een theocratie te vestigen. Zolang de islamitische voormannen en -vrouwen in Nederland geen helder uitsluitsel hierover geven, zal de angst voor de islam blijven voortwoekeren.

Het tweede hete hangijzer betreft niet de Marokkaanse probleemjongeren want ik ben ervan overtuigd dat we met het enerzijds grenzen stellen en het anderzijds perspectief bieden op de juiste weg zijn. Het betreft de cultuur áchter hun straatcultuur, namelijk die van het gezin: de wijze waarop mannen en vrouwen met elkaar omgaan. Vaders met hun dochters en zonen, moeders met hun zonen en dochters, man en vrouw onderling en broer en zus onderling: in gesprekken onder vier ogen hoor ik tot hoeveel uiteenlopende spanningen de scheve man-vrouw relatie leidt. En wat mij dan het meeste zorgen baart, is dat in de officiële gesprekken de noodzaak tot verandering nog steeds wordt weggewimpeld. Op een enkele, dappere uitzondering na, wordt er naar buiten toe hardnekkig mooi weer gespeeld.

Daar kan ik niet in berusten. Al was het maar omwille van mijn vroegere buurmeisje dat ruimschoots vóór haar vwo-examen werd uitgehuwelijkt aan een neef in Duitsland, door haar vader weggeleid als een koe.

Het glas is halfvol als ik kijk naar al die mensen van goede wil in Gouda, die in het leven van alledag geweldig hun best doen om met elkaar samen te leven. En die een heel eind komen. In mijn eigen, gemengde buurt werden tien jaar geleden nog zeer lelijke dingen gezegd over "die buitenlanders" maar dat is voorbij. Etnische afkomst is totaal geen onderwerp van gesprek meer.

En ook elders in de stad, zie ik zoveel mensen die elk op eigen wijze hun steentje bijdragen. Bijvoorbeeld de volwassenen die als mentor jongeren begeleiden bij de overgang van basisschool naar middelbare school. Of het maatjesproject, waarbij vrouwelijke vrijwilligers pas gearriveerde vrouwen helpen om onze taal snel onder de knie te krijgen en de weg te vinden in de Goudse samenleving. Of de wijkteams, die regelmatig activiteiten organiseren waarbij niet alleen de buurt wordt verfraaid maar ook de buren elkaar beter leren kennen. En de mensen die straatfeesten organiseren. Enzovoorts, enzovoorts.

Per saldo is het glas voller dan halfvol: Gouda is en blijft een tolerante stad.