Tussen grens en perspectief

Recent onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau heeft uitgewezen, dat de jaarlijkse instroom in en uitstroom uit armoede vrij groot is. Slechts een klein deel van de bevolking is langdurig arm. En opgroeien in armoede vergroot de kans, dat je tot dat kleine deel komt te behoren.

Mensen zijn bewegelijker dan huizen. Sommige buurten zijn vaste stek voor de tijdelijke én de langdurige armen. Gelukkig onderscheiden de Nederlandse volkshuisvesting en ruimtelijke ordening zich in positieve zin, doordat we die buurten mengen met betere buurten en doordat we voor álle buurten een hoge kwaliteit aanhouden maar neemt niet weg, dat we allemaal heel goed weten waar de trampolinebuurten liggen.

Het is mijn vrije keus om al bijna twintig jaar in zo'n buurt te wonen. Als gemeenteraadslid steek ik er veel van op. Bijvoorbeeld dat armoede geen reden is voor misdaad. Je kiest er zelf voor om te deugen of niet. Ik ken langdurig armen, die keurig binnen de lijntjes blijven en daar trots op zijn. Ik herinner me ook de rijkere boef, die me schaamteloos in m'n gezicht uitlachte toen ik over het inschakelen van de politie begon.

Voor mijn nette en brave arme buren is het al erg genoeg, als de fraudeur, de boef of de misdadiger van drie huizen verderop geregeld wegkomt met zijn foute gedrag. Maar als de overheid dat soort mensen en hun kroost dan ook nog eens verwent met een speciaal aanbod van perspectief biedende activiteiten, dan voel je je met je goeie fatsoen danig in je hemd gezet.

Er was een tijd, zo vlak na de moord op Theo van Gogh, dat het in de watten leggen van deugnieten voorgoed verleden tijd leek en we vastbesloten waren om voortaan strakker, duidelijker te handhaven. Daar moeten we nu niet van terugkomen. Daar moeten we juist op doorgaan. Niet alleen bij de kinderen en ouders waar echt geen land mee te bezeilen valt maar ook bij diegenen, die daartoe overhellen. Concreet, terugkomend op het sporten: mij is geen enkele serieuze sport een doorn in het oog, maar wél dat er nog steeds veel te veel ouders van Marokkaanse afkomst de contributie van de sportvereniging van hun kind niet of te laat betalen. Of je kind nu voetbalt of vecht; als ouder betaal je contributie of doe je een beroep op de Geld Terug Regeling. Dat is de strakke, duidelijke regel waarop voor niemand een uitzondering hoeft te worden gemaakt. Laten we zorgen, dat iedereen zich daaraan houdt.