Duurzaam scheefwonen

Scheiden doet lijden ... en is slecht voor het milieu. Man en vrouw hebben naderhand ieder een eigen woning nodig en als er een fatsoenlijke omgangsregeling mogelijk is, heeft de scheiding voor kinderen tot gevolg dat zij voortaan in twee huizen onderdak vinden. De ecologische voetafdruk van deze jonge wereldburgers maakt daarmee ongewild een forse groeistuip door.
Dient echtscheiding uit oogpunt van duurzaamheid dus ontmoedigd te worden? Zo’n moraliserende inbreuk op ons leven terwille van het milieu zal velen ongetwijfeld in het verkeerde keelgat schieten. En terecht.

Als het daarentegen gaat om huurders wordt een vergelijkbaar dwangmatige moraal in Nederland volstrekt normaal gevonden. De gangbare opvatting is immers dat je een zo groot mogelijk deel van je inkomen aan wonen behoort te besteden en dat je dus ook zo ruim mogelijk dient te willen wonen. Iemand, die bewust blijft zitten in een kleine woning, wordt erop aangekeken als zijn inkomen toeneemt en hem in theorie in staat stelt om door te verhuizen naar een grotere, duurdere woning. Voor straf verdient zo’n zogenaamde 'goedkope scheefwoner' een extra huurverhoging. Er wordt een dwingend appèl gedaan op mensen om door te verhuizen naar steeds meer woonoppervlak en dus ook steeds meer warm te stoken kubieke meters.

Dit is wel degelijk dubieus. Je zou je ook kunnen voorstellen, dat iemand die er vrijwillig voor kiest om klein te blijven wonen, uit oogpunt van duurzaamheid beloond wordt met een gematigd huurbeleid. Liever goedkoop scheefwonen dan duurzaam scheefwonen.
Maar scheefwonen bestaat eigenlijk helemaal niet. Het beste is uiteindelijk om de persoonlijke keuze van mensen te respecteren en de volkshuisvesting te ontdoen van morele dwang.